WYWIAD: [4672] na RockMetal.pl 2013

Grzegorz Gołębiewski: W jaki sposób powstał twój projekt? Co skłoniło cię do założenia jednoosobowego projektu muzycznego?

Artur Ostrowski, [4672]: W jaki sposób, to chyba raczej mało ważne, aczkolwiek pewnie w taki sam, jak i większość muzyków zakłada własne projekty, ewentualnie z tą różnicą, że tylko ja sam musiałem wykombinować "jak". Muzyka zawsze stanowiła ogromną część mojego życia, chyba zawsze dążyłem do tego, aby coś tworzyć najlepiej, a zarazem najłatwiej jest to zrobić od zera.

W jaki sposób tworzysz i komponujesz materiał?

Proces twórczy chyba jeszcze nie został do końca zdefiniowany. Przy okazji każdego nowego numeru wygląda to trochę inaczej, niemniej zawsze i nieodzownym elementem całej tej układanki jest improwizacja. Czasami powstają całe numery, a czasami tylko motywy. Obecnie wszystko opiera się raczej na swojego rodzaju porządkowaniu chaosu, "pre-produkcji" - gdzie wszystko zaczyna się od gitar. Następnie dopisuję do tego bębny, przynajmniej jakiś ich wstępny zarys, który później ewoluuje wraz z mieleniem tego wszystkiego w głowie przy każdej możliwej okazji. Później siadam i nagrywam to wszystko jeszcze raz i dopiero potem dogrywam resztę instrumentów.

W twojej muzyce niewątpliwie słychać inspirację zespołem Meshuggah. Co jeszcze cię inspiruje?

Trudno dzisiaj jest uciec od porównań, zwłaszcza do Meshuggah. Kolesie po prostu wywrócili cały koncept komponowania muzyki do góry nogami. Dzięki tym panom nie tylko możemy się cieszyć lepszą muzą, ale i dostępnymi gratami. To takie płyty, jak "Chaosphere" i "Nothing" sprawiły, że zdecydowałem się na pierwszą 7-strunową gitarę.

Duży wpływ mieli na mnie ludzie, dzięki którym uwierzyłem, że robienie muzy samemu też jest możliwe. Pamiętam, jak pierwszy raz znajomy puścił mi projekt Stanisława Wołoncieja Egoist, po czym dodał, że typ nagrał wszystkie instrumenty sam. Drugą z postaci jest Robert Gasperowicz i jego projekt Samo, ta historia sięga mojej wizyty w studio wraz zespołem vz i osoby, która nie jest już z nami, ale dzięki niej niewątpliwie zacząłem poważnie myśleć o tym, że chyba dam radę to wszystko sam szarpnąć. Mówię tutaj o Szymonie Czechu. Podczas nagrywania "s_y:=i_ntax" puścił nam i opowiadał o Samo, przy którym pracował i zniszczył mój koncept muzyczny. W jednej chwili okazało się, że gdzieś tam istnieje typ, co gra muzykę, którą zawsze chciałem grać, i to na poziomie, który chyba nigdy nie będzie dla mnie osiągalny, no i z drugiej strony, że jest to jednak wykonalne.

Jakie są twoje preferencje muzyczne? Swego czasu współtworzyłeś deathmetalowy Abysal, stąd pewna orientacja muzyczna narzucała się sama. Jak to wygląda dzisiaj?

Moje preferencje muzyczne aż tak bardzo się nie zmieniły od czasu, kiedy pierwszy raz z Łukaszem "Marad" Kołodziejczakiem próbowaliśmy swoich sił w death metalu. Dzisiaj staram się nie ograniczać muzycznie i słuchać wszystkiego, szczerość muzyczna jest tutaj czynnikiem wzbudzającym moje zainteresowanie.

Pierwsza pozycja w twojej dyskografii już została zrealizowana i wydana. Gratuluję! Powiedz mi, czy praca wydawnicza jest w pełni twoją zasługą, czy też porozumiałeś się z jakimś wydawcą?

Dzięki, niestety wszystko to moje wypociny. Mówię "niestety", gdyż uwielbiam pracować z ludźmi, ale z jakiegoś powodu strasznie ciężko jest zwerbować tych, na których mi najbardziej zależy. "[452Hz]" można określić jako zestaw umiejętności, które gromadziłem przez całe swoje życie i które w końcu zmaterializowały się pod szyldem [4672]. Jeśli trzymasz w ręku to wydawnictwo, możesz być przekonany o tym, że jest za to odpowiedzialna tylko jedna osoba. Jedyną rzecz, jaką zleciłem, to tłoczenie i druk, który nota bene musiałem i tak sam przygotować.

W jaki sposób starasz się promować swój projekt?

Szczerze się przyznam, że w sumie nie robię dużo w tym kierunku. Pomaga mi w tym mój przyjaciel, Przemysław "Janosick" Trzaskowski, to on jest odpowiedzialny za kilka przełomowych tematów związanych z promocją [4672]. On też jest moim łącznikiem z ludźmi, którzy obecnie słuchają mojej nuty, za co jestem jemu oraz im ogromnie wdzięczny.

Jest to projekt jednoosobowy, czy współpracujesz z kimś?

Piotr Majcher dołączył ostatnio do projektu jako długo poszukiwany wokalista. Piotr kończy obecnie pracę nad drugim albumem, który, mam nadzieję, będę mógł wydać już niebawem.

Czy wchodzą w grę jakieś występy na żywo, koncerty?

Sądzę, że każdy, kto choć raz stanął na scenie, podświadomie będzie już zawsze dążył do tego, aby tam wrócić. Ze mną jest podobnie, kwestią pozostaje zgromadzenie formacji, która mi w tym pomoże i - jak to Jerzy Stuhr wyraził w Opolu w 1977 roku piosenką "Śpiewać każdy może" - cała reszta to betka.

Jak przedstawia się warstwa liryczna twoich kompozycji? Piszesz sam, czy ktoś ci pomaga? Są to luźne liryki, czy też tworzysz jakiś koncept?

Wszystko związane z zawartością liryczną [4672] jest wypadkową moich własnych przemyśleń. Staram się pisać najlepiej, jak tylko potrafię, inspirując się ludźmi, którzy robią bądź robili to lepiej ode mnie. Teksty są swojego rodzaju dopełnieniem lirycznym dźwięków [4672].

Czy spotkałeś się już może z jakimś odzewem na pierwszy materiał? Jeśli tak, to z czyjej strony i jakie to były opinie?

Pierwsze pozytywne odzewy pojawiły się, ku mojemu zaskoczeniu, ze Stanów Zjednoczonych, gdy to po raz pierwszy wrzuciłem pierwsze kilka kawałków na stronę Road Runner Records SingnMeTo. [4672] zadebiutowało tam na 1. miejscu w codziennej liście "metal" i na drugim w tygodniowym zestawieniu. Był to przełomowy moment dla mnie. Zrozumiałem wtedy, że jednak moje dźwięki przemawiają do ludzi. Paweł Dobrzański z Alteradio.pl był też pod wrażeniem mojej nuty, zgodził się na promowanie [4672]. [4672] pojawiło się kilkukrotnie w jego audycji "Inwazja świń", którą można było usłyszeć w każdy poniedziałek o 21:00, niestety audycja została zawieszona. A szkoda, Paweł traktował tam dość konkretnym zestawem lasującym mózg. Pierwszy wywiad i recenzja ukazały się dość niedawno na łamach Pandemoneon.pl, gdzie Adam Fokow ocenił bardzo wysoko moje wypociny. Bardzo dużo pozytywnych komentarzy otrzymałem również na email czy przez Facebook.

Jak z perspektywy pobytu na Wyspach Brytyjskich oceniasz polską scenę metalową - zarówno tę podziemną, jak i tę, która wypłynęła na szersze wody?

Szczerze ci powiem, że polskie rzemiosło jest niesamowicie popularne tutaj. Ludzie doceniają nasze dźwięki, a zespoły cenią sobie polską publiczność. Śmiało można powiedzieć, że poziom, jaki reprezentujemy, jest bardzo wysoki. Wystarczy spojrzeć na Decapitated i sukces, jaki obecnie odnoszą chłopaki.

Kilka słów na koniec należy do ciebie...

Pozdrawiam wszystkich czytelników rockmetal.pl oraz maniaków [4672]. Nowe wydawnictwo jest obecnie w przygotowaniu, wiec zaglądajcie na 0110x.co.uk. Zapraszam również do odwiedzania strony Facebook i SoundCloud. Dzięki i wspierajcie polską scenę podziemną!

Pozdrawiam! Życzę wytrwałości, konsekwencji, determinacji oraz kreatywności. Wszystkiego dobrego!